Schaf het koningshuis af en wees gewoon vrij

Ruud de Wild (1969)

Radio-dj en kunstenaar

Wat is eigenlijk de aanhef? Hoe begin je zo’n brief? Ik bel Peter van der Vorst. Hij weet mij binnen een nanoseconde te vertellen: ‘Máxima, dat is Koninklijke Hoogheid’. Met een lach hangt hij op.

Oké mooi, weet ik dat ook weer. Daar gaat ie dan.

Lieve Máxima,

Gefeliciteerd met uw verjaardag. Deze brief mocht ik schrijven omdat wij generatiegenoten zijn.

Vanaf het eerste moment dat ik van u hoorde heb ik u al in mijn hart gesloten. Heus waar. Als u een band zou zijn dan was ik uw groupie. In Nederland waren we niet gewend aan een stoere, onafhankelijke, mooie internationale vrouw die ook nog feest kon vieren.

Toen de eerste foto’s van u en kroonprins Willem-Alexander werden getoond was ik helemaal verkocht. Een hippe, humoristische, exotische, jonge vrouw stond dansend op tafel, en ook nog rokend! Volgens de bladen was er ook drank in het spel. De roddelbladen kennende zal het allemaal wel meevallen, maar stiekem hoop ik dat jullie daar keihard uit jullie stekker zijn gegaan. Ineens leek ons koningshuis een beetje op dat van Monaco, en dat maakte me trots. En dat is voor mij al een enorme stap.

Ik ga er geen doekjes om winden, ik ben nooit zo voor het koningshuis geweest. Voor alle duidelijkheid, ik ben de laatste die met een verfbom of spandoek langs de weg zal gaan staan om te protesteren want dat gaat me veel te ver. Ik ben niet tegen de monarchie, ik ben voor vrijheid van u en uw familie. Moet u zich voorstellen: lekker met de kinderen op de fiets naar school, of op dinsdagmorgen fijn naar de Bijenkorf.

Of bijvoorbeeld met vriendinnen lekker op een terras, te laat thuiskomen en vervolgens dan maar een pizza laten komen. Of spontaan de kinderen in de auto gooien en naar Disneyland Parijs rijden. Of zonder vragen ouders en vrienden laten komen. Gewoon lekker een ceremonieel koningshuis met alleen plichtplegingen waar u zin in heeft. Goed, ik dwaal af. Waar was ik. O ja, bij uw komst naar het stijve Nederland.

Wat een feest. Het onbereikbare pluche werd door u ineens toegankelijk en tastbaar. Ons koningshuis kreeg een gezicht, werd zowaar modieus en ontdooide. Een bewijs daarvan was uw outfit tijdens een bezoek aan New York. Gekleed in een voorheen ouderwetse Nederlandse postzak. Fantastisch. Afgezien van het feit dat we met z’n allen constateren dat u echt alles staat, getuigt het ook van enorm lef. U en prins Willem-Alexander stonden naast Armin van Buuren om vervolgens een plaatje te mixen. Wauw. Het koningshuis en trance. Het wachten is nu alleen nog op een enorme Máxima-tent op Lowlands. Het sleutelwoord is toegankelijkheid. Het koningshuis is gaan leven. Het is dichterbij gekomen. Ik durf te zeggen dat u daar een groot aandeel in hebt. Toen koningin Beatrix en prins Claus u aan ons voorstelden zag ik schoonouders die trots waren. In voortreffelijk Nederlands wist u en passant ook nog te vertellen dat Willem-Alexander een beetje dom was geweest. Daar heb ik altijd anders over gedacht want u heeft de prins blijkbaar het gevoel gegeven dat hij een vrij mens kon en mocht zijn. Hoe groot is het compliment dat iemand vergeet dat hij in dienst is van alle Nederlanders.

Ik wens u een hele fijne verjaardag. Ik heb alleen geen cadeau want wat geef je iemand die alles al heeft? O ja, ik weet het al. Ik had het er daarnet al over: we schaffen het koningshuis af. Niet omdat ik tegen de monarchie ben dus, maar wat lijkt het mij heerlijk voor u wanneer u lekker kunt bouwen in Mozambique zonder jaloerse mensen die meekijken. Of dat uw kinderen lekker naar opa en oma kunnen zonder dat er Kamervragen worden gesteld. Of skiën en een keer je middelvinger op kunnen steken omdat die engbekken weer allerlei onzin over je schrijven waar je je niet tegen kunt verweren.

Gewoon Máxima en Willem-Alexander. Gewoon vrij zijn.

En dan vieren wij feest zoals u dat deed toen u bij de Deutsche Bank werkte.

Veel plezier met de verbouwing op de Horsten en felicitaties aan uw man met u en uw verjaardag. Ik wens u en iedereen van wie u houdt het allerbeste.

Ruud de Wild